Geçmişte işyerimizde sevdiğimiz bir abimiz vefat etmişti. O sıralar kurumda dergi çıkarıyorduk, o dergi içinde ona özel bir bölüm ayırdık: Fotoğrafları, onunla anıları olanların anılarını, sevdiklerini vs. Sonra o dergiden 3-5 adedini eşine ve çocuklarına teslim ettik, çok makbule geçtiğini söylediler. Sergi, yemek, toplantı gibi şeyler acının taze olduğu zamanda iyi de, üzerinden zaman geçilince unutuluyor (üstelik son mogan temizlik girişimine 3-5 kişi iştirak etti, böyle bir toplantı düzenlenip gene az sayıda insan gelirse ailesinde daha büyük üzüntü yaratabilir). Tarkus dergisi hala çıkıyor mu bilmiyorum ama o dergi içinde bir bölüm hazırlanıp, tüm derginin basılı nüshalarının ailesine teslimi daha kalıcı olur gibi geliyor.