Aslında o gün için söylenecek çok şey var ama size şu kadar kısa bir hatırlatma yapsam yeter sanırım. Araba, çamur ve ben....:))) Kaçınılmaz son tabiki....:) Zafer abi kurtarıyor ben batırıyorum, Zafer abi kurtarıyor ben kanala düşürüyorum....:) O da alıştı, eh ben zaten alışığım...:))) Hayır bir de Zafer abinin varlığına öyle alıştım ki bu gün İstanbulda arabam teklemeye başlayınca hemen telefona sarılacaktım abi gelip beni çeker misin diye....:)))

Bu arada nefis döner ekmekler için de Oğuz üstadıma ayrıca teşekkür etmemiz lazım. Biraz daha geç gelseydi zaten sazları kemirmeye başlamıştık...:)