Aylardan ekimdi Soğuyan duvarlarımın arasında Anlamsızca bakıştığımın ülkemin Karanlığında, hafif bir aydınlığı arıyordum.. Garipti , bir pencereyle bakışmak Bir duvarla saatlerce sevişmek… Oysa ki cümlelerim artık Anlamamazlıktan geliniyordu Karşı simalarda sıradan bir akşam yemeği gibiydi… Ve Sussuzca sabahları bekledim. Seher vaktinde ufuklarda Usulca eklendim yalnızlığa… Susadım bir şairin, kelimesiz kalması gibi… Onu artık unutmuştum Penceremin paslı kenarında Hafif gıcırta da aklıma gelirdi Bulutlar düzleştikçe unutulup giderdi Ülkemin boğuk sesleri arasında.. Adem demir