Her şey ansızın oldu. Ne ben orada olmalıydım ne de o. Birden tüm umutlarımı yitirdiğim ve hatta elimden ekipmanımı bile bıraktığım bir anda karşıma çıkıverdi. Baştan tereddüt ettim ekipmanı elime alıp almama konusunda. Elimden kaçırabilirdim diye korktum. Oturup seyretmek istedim. Ama sonra bu şans insanın karşısına her zaman çıkmaz ve bu şansı sonuna kadar kullan dedim kendime ve.... O da farketmiş gibi tam üstümdeyken havada asılı kaldı. Beni seyretti. Tamam al işte ben buradayım. Tüm şansını kullan, ama hata yapma. Bu mevsimde bu IŞIK ve BEN her zaman karşına çıkmam der gibiydi....:))

Kısaca fotoğrafın öyküsü böyleydi işte. Hayat gibi...:))

Selamlarımla.