Küçük batağan kısa boylu,bodur bir kuştur. Britanya\'nın en küçük ve en yaygın dalgıç kuşları olarak bilinirler. Sadece karekteristik özellikleriyle değil aynı zamanda, gagalarının üzerindeki solgun sarı renkli lekeyle de tanımlanabilirler. Özellikle bu sarı leke üreme mevsiminde daha da belirgin hale gelir. Yazın yanak ve boyun bölgeleri koyu kestane rengini alır. Kışın ise beyazdan ziyade donuk sarı renklidir. Yaz Formundayken: Tüy renkleri: Siyah, Kahverengi, Krem Rengi, Kırmızı Bacak rengi: Kahverengi Gaga: Siyah, Orta boyda, Bodur Doğal Habitatları: Deniz kenarı, sulak alanlar, kentsel bölgelerdeki sulak alanlar Kış Formundayken: Tüy renkleri: Siyah, Gri, Beyaz, Kahverengi, Krem rengi Bacak rengi: Kahverengi Gaga: Siyah, Orta boyda, Bodur Doğal habitatları: Deniz kenarı, sulak alanlar, kentsel bölgelerdeki sulak alanlar

Alttürler; Tr ruficollis: Avrupa ve Batı Rusya\'dan, G ila Kuzey Afrika\'dan oluşur. Tr albescens: Kafkasya\'da, Balkhash Gölü\'ne ve Tien Shan\'da ürer. Bu dönem dışında güneydoğuda Hindistan, Sri Lanka ve Myanmar\'da bulunur. Tr iraquensis: Güneydoğu Irak ve Güneybatı İran\'da bulunur. Tr capensis: Sahra altı Afrika, Madagaskar\'da meydana gelir., Sri Lanka\'da ve Hindistan alt kıtasında, doğuda Burma\'da. Tr poggei: Güneydoğu\'dan KD Asya\'ya, Hainan, Tayvan, Japonya ve Güney Kuril Adaları\'na kadar bulunur. Bu cins, koyu kahverengi değil, soluk sarı gözlere sahiptir. Tr philippensis:Mindanao hariç N Filipinler\'de görülür. Tr cotabato: Filipinler\'deki Mindanao\'da bulunur.

Küçük Batağan, sığ göletler ve göller, kanallar, rezervuarlar, korunaklı koylar ve büyük göllerin kıyılarındaki bitki örtüsü gibi çeşitli sulak alanlara sıkça rastlanır. Üreme mevsimi dışında açık sularda daha çok görülür, ancak korunan kıyılarda veya haliçlerde daha az görülür. Bazen küçük meyvelerin kaburgalarında görünebilir. Bazı bireyler ovalardan dağlara kadar görülebilir.

İngiltere ve İrlanda\'nın neredeyse tamamında bulunabilir. Avrupa\'daki dağılımı Güney İskandinavya\'dan Baltık ülkelerine, Türkiye ve İsraile kadar uzanır. Ayrıca Afrika\'da, Orta Doğu\'daki adalarda, Asya boyunca; Japonyaya ve Papua Yeni Gine\'ye kadar rastlanabilir. Ayrıntılı bulunduğu ülkeler için popülasyon başlığı altına bakabilirsiniz.

Beslenmesini genel olarak, özellikle meyvesinekleri, taş sinekleri, dev su böcekleri, kınkanatlılar, sinekler, caddis sineği ve yusufçuk olmak üzere yetişkin veya larva halindeki böcekler ve tatlısu sümüklü böceği gibi yumuşakçalar, (del Hoyo et al. 1992) (Fjeldsa 2004), kabuklular, erişkin veya yavru amfibiler (kurbağa, semender vs.) ve kış boyunca ara sıra küçük balıklar (11cm\'ye kadar) oluşturur. (Konter 2001) (del Hoyo et al. 1992).

Bataklıklar öncelikle balık yiyicilerdir ve küçük batağan da bir istisna değildir, ancak diğerlerinden daha küçük balıkları aldığından, kendilerini büyük balıkları barındıramayacak kadar küçük göletlere kurabilirler. Bu, onlara daha fazla yaşam alanı seçeneği sunar ve küçük batağın Birleşik Krallık\'ta daha yaygın bir dağılıma sahip olduğu anlamına gelir. Bununla birlikte, oldukça utangaç kuşlardır ve genellikle suyun kenarları boyunca kolayca erişebilecekleri bir yerde gizlenirler ve rahatsız edildiklerinde sazlıkların arasına dalarlar veya kaybolurlar. Her zamanki kavrama, Nisan ayında su altındaki su bitkilerine demirlenmiş yüzen bir bitki örtüsü yuvasına bırakılan dört ila altı yumurtadan oluşur. Genç batağanlar genellikle yetişkin kuşların sırtında taşınır ve küçük balıklar, kabuklular ve yumuşakçalarla beslenir. Bataklıklar genellikle civcivlerine tüyler verirler ve bu tüyler genç kuşların midelerine koruyucu bir astar oluşturmak için yutar. Bu, balık yemeklerinin kemiklerinden midenin zarar görme olasılığını ortadan kaldırır.

İngiltere\'deki küçük batağan populasyonunun 5000-10.000 çift olduğu tahmin edilmektedir. İrlanda\'da ise 3000-6000 çift arasında değişmektedir. Rusya\'da ki türün populasyonu 500-5000 iken; Türkiye\'deki türün populasyonu 5000-50.000 arasında değişmektedir. Dünyadaki popülasyonu gitgide azalmakla beraber türün tehlike durumu Least-concern yani asgari endişedir.Dünyadaki tahmini sayısının 610,000 ila 3,500,000 birey arasında olduğu tahmin edilmektedir. (Wetlands International 2015). Avrupadaki popülasyonunun ise 129,000-208,000 çift, yani 258,000-417,000 erişkin birey olduğu tahmin edilmektedir (BirdLife International 2015)

Genelde fazla sosyal değildir. Bazen diğer su kuşlarıyla beraber beslenir. Mükemmel bir yüzücü ve dalıcıdır. Avını su altından izler. Gizlenmek için vejetasyonu başarılı bir şekilde kullanır.

Küçük batağan- batak / Denizli ( uozgur) Küçük batağan-yumurta pici,cüce batağan,küçük batan / Denizli (wolfkenan) Türün Latince adının kökeni: Tachy: hızlı baptus: vaftiz (suya dalmak) rufus: kırmızı, kızıl collis: kolye, yaka, boyun kelimlerinden oluşan Tachybaptus ruficollis. Yumurta piçi, tepeli batağan- Kazım Çapacı

Üreme mevsimi boyunca, Küçük Batağan yüksek sesle ve tekrarlanan tınılar çıkarır, bu da çok fazla \"cıvıl cıvıl\" veya \"weet-weet-weet\" ya da \"wee-wee-wee\"dır. Bu çığlıklar bir atın kişnemesine benziyor. Bu çağrıları erkek tek başına yapar veya iki ortak düet yapar. Alarm çağrısı sert bir \"weeeib\"dir ve ayrıca bir \"pit\" veya \"vit\" duyabiliriz.

Balmaki, B. and Barati, A. 2006. Harvesting status of migratory waterfowl in northern Iran: a case study from Gilan Province. In: Boere, G., Galbraith, C. and Stroud, D. (eds), Waterbirds around the world, pp. 868-869. The Stationary Office, Edinburgh, UK. BirdLife International. 2015. European Red List of Birds. Office for Official Publications of the European Communities, Luxembourg. Brazil, M. 2009. Birds of East Asia: eastern China, Taiwan, Korea, Japan, eastern Russia. Christopher Helm, London. Brown, L.H., Urban, E.K. and Newman, K. 1982. The Birds of Africa, Volume I. Academic Press, London. Delany, S. and Scott, D. 2006. Waterbird population estimates. Wetlands International, Wageningen, The Netherlands. del Hoyo, J., Elliot, A. and Sargatal, J. 1992. Handbook of the Birds of the World, Vol. 1: Ostrich to Ducks. Lynx Edicions, Barcelona, Spain. EBCC. 2015. Pan-European Common Bird Monitoring Scheme. Available at: http://www.ebcc.info/index.php?ID=587. Fjeldså, J. 2004. The grebes. Oxford University Press, Oxford, U.K. IUCN. 2016. The IUCN Red List of Threatened Species. Version 2016-3. Available at: www.iucnredlist.org. (Accessed: 07 December 2016). IUCN. 2017. The IUCN Red List of Threatened Species. Version 2017-1. Available at: www.iucnredlist.org. (Accessed: 27 April 2017). Konter, A. 2001. Grebes of our world. Lynx Edicions, Barcelona. Llimona, F., del Hoyo, J., Christie, D.A., Jutglar, F., Garcia, E.F.J. and Kirwan, G.M. 2014. Little Grebe (Tachybaptus ruficollis). In: del Hoyo, J., Elliott, A., Sargatal, J., Christie, D.A. and de Juana, E. (eds), Handbook of the Birds of the World Alive, Lynx Edicions, Barcelona. Melville, D.S. and Shortridge, K.F. 2006. Migratory waterbirds and avian influenza in the East Asian-Australasian Flyway with particular reference to the 2003-2004 H5N1 outbreak. In: G. Boere, C. Galbraith and D. Stroud (eds), Waterbirds around the world, pp. 432-438. The Stationery Office, Edinburgh, U.K. O\'Donnell, C. and Fjeldsa, J. 1997. Grebes: a global action plan for their conservation. Santoul, F. and Mastrorillo, S. 2004. Gravel pits as new wetlands for the little grebe Tachybaptus ruficollis. Vie et Milieu 54(1): 31-36. Snow, D.W. and Perrins, C.M. 1998. The Birds of the Western Palearctic, Volume 1: Non-Passerines. Oxford University Press, Oxford. Wetlands International. 2015. Waterbird Population Estimates. Available at: wpe.wetlands.org. (Accessed: 17/09/2015).