Yazın baharla seviştiği bir vakite, gözlerim gökyüzüyle kavuştu... Hatıralarımı hep bir yamaçın dağında , mor menekşeli bir bahçede büyüttüm... Ve Büyüdükçe sevinçlerim hüzünlere dönüşüyordu.. Hikayelerim hep yarım bir ay gibi dolaşıyordu tenimde... Zaman durakmasını bilmeyen bir nehir gibi geçiyor Ve hayat daha da işlenmeyen bir adalet gibiydi Nereye kaçsam duvarlarda adalet... vicdanlar da hep bir iyilik havası? Peki bu kötülükleri kim yapıyor düşünmüyor değildim... Yıllarım , baharın son günlerini yaşayan otlar gibiydi... Yıllar daha da güzel oluyordu Ve lakin içindekiler baharın gökgürültülü Ürketici şimşeği, bile olamıyordu.. Kalabalıklar arasında terk edilmiş Bakımsız bir bahçe gibiydim.. Kimseler bir çayın içindeki anlamları paylaşmıyor Kimseler birbirini anlamıyordu iki duvar gibi... Peki ne zaman kötülükler güzel olacak Tanrım.