1787 yılında Latham tarafından tanımlanan, tehdit altında kuşlardan biri olan Büyük Su çulluğu, diğer çulluk türleri gibi kamuflaj ustası kuşlardandır... Genellikle kahverengi parçalı desenli olan B.su çulluklarının kanat kenarları ve kuyruk uçlarında geniş beyazlık bulunur. Kuyruk kırmızımsı, iki orta tüyler düz, diğerleri siyah çubuklu: bacaklar siyah. Erkekleri daha iri olan B. su çulluklarının dişi-erkek ayrımını yapmak zordur. Ancak erkeklerin kuyruk uçlarındaki beyazlık daha geniş ve uzundur. Ortalama dört cm uzunluğunda gagaya sahiptirler. 19. ve 20. yüzyıllarında büyük su çulluğu sayıları önemli ölçüde azaldı ve Hollanda, Almanya , Danimarka , Finlandiya ve İsveç ve Norveçovalardan neredeyse tamamen yok oldu. Ayrıca bu dönemde , üreme sayıları diğer bölgelerde de oldukça azalmıştır. Buna öncelikle sebep; önemli sulak alanlar ve bataklıkların yok olması veya bozulması sonucu olduğuna inanılmaktadır . Benzer şekilde , Güney Afrika\'da da büyük su çulluğu daha bol ve yaygın olarak yer alırken şimdi sadece kuzey bölgesinde düzenli olarak kaydedilir. İskandinav nüfusu artık stabilize olduğu düşünülmektedir. Kuşun doğu coğrafyalardaki üreme nüfusunun hala önemli tehditler ile karşı karşıya olduğu bilinmektedir. Baş tehdit bölgedeki tarımsal uygulamalardır. Yoğun ve kontrolsüz tarım bu türün temel problemlerindendir. Tüm bunlara ek olarak , avcılık , turizm, balıkçılık ve iklim değişikliği türü etkileyen diğer başlıca tehditlerdir. (AEWA) Afrika- Euroasia Göçmen Sukuşları Koruma Antlaşması ile koruma altına alınmış türlerdendir. Nesli tehlikede olduğu için de IUCN\'in Kırmızı listesinde, yani nesli tehlikede olan kuşlar listesindedir.

26-30 cm (10-12 in) uzunluğunda ve 42-50 cm (17-20 in) kanat açıklığında olmakla birlikte, yetişkin büyük su çullukları normal su kuşlarından sadece çok az daha büyüktür ancak, daha hantaldır ve gagaları daha kısadır. Vücudu üst kısımlarında alacalı kahverengi olup, alt kısımları çizgilidir. Gözlerinin üzerinden koyu bir çizgi geçer. Kanatları geniştir ve uçarken açık renkli kanat çizgileri belirginleşir.

Kuluçka alanı olarak genellikle düz ve yüksek çayırlar, çalılık ve dağınık ağaçcık alanlar ile 1200 m yüksekliğe kadar tundraları tercih ederler. Kuru çayırlıklar ve sazlık bataklıklarda yumurtaya yattıkları görülmüştür. Beslenme alanı olarak da küçük omurgasızlar gibi böcekleri bulabilecekleri, geniş nehir vadileri, ıslak arazi venemli ağaçlık ve bataklık bölgeleri kullandıkları tespit edilmiştir. Bu bölgelerde zemin yosun, liken ve ölü ve bozulması yaprakları ile kaplıdır Yine yanmış orman alanları da onların beslenme alanları arasında olduğu gözlemlenmiştir. Rusyanın bozkır bölgeler ve Ukraynada, büyük ölçüde yuvalama habitatları bozulmaya başlamıştır. Habitat kaybının ana nedenleri yoğun tarıma dönüşümün yanında tarımsal alan oluşturulması sırasında sulak alanların drenajı ve nehir vadilerinin ıslahı ön plana çıkmaktadır. Ayrıca doğu Avrupa\'da avlanmış olduğu alanların bozulması ve kışlama aralığında İskandinav ülkelerinde iklim değişikliği nedeniyle Habitat kaybı popülasyonlarını ciddi tehdit eden etkenlerin başında gelmektedir.

Yumuşak çamurlar içinde araştırarak, seçerek beslendikleri gözlemlenmiştir. Genelde böcek, solucan ve küçük kurtçuklarla beslenirler. Ancak bitkisel ürünlerle de beslendiği kaydedilmiştir. Genellikle tek başına ya da küçük gruplar halinde beslendikleri belirlenmiştir.

Erkekler çiftleşmeden sonra yuva ile ilgilenmezler, kuluçkadaki yumurtadan dişiler sorumlu olurlar. Yumurtadan çıkan yavru 28 gün sonra genç birey olarak kendi başının çaresinE bakacak hale gelir. Bu kuşlar, hızlı ve durmaksızın uçabilme kapasiteleriyle dikkat çekerler. Araştırmalara göre minimum rüzgar yardımıyla [6] 97 km/h (60 mph)’ye kadar çıkabilirler. Çiftleşme döneminde, alacakaranlıkta, türün erkek bireyleri göğüslerini çıkararak ve kuyruklarını yelpaze yaparak meydanda yer alırlar. Havaya dalış yaparlar ve kendilerini gösterirken çeşitli şakırtılar, çıtlamalar ve ıslık sesleri çıkarırlar. Yerde iyice saklanmış yuvalarında üç ila dört yumurtaya yatarlar. Bu kuşlar gagalarıyla eşeleyerek ya da gördükleri yiyecekleri toplayarak yumuşak çamurda beslenirler. Genel olarak böcek ve yer solucanları ve ara sıra da bitkisel yiyecekler ile beslenirler. Yaşam alanlarında iyi kamufle olduklarından görülmeleri güçtür. Korunaklarından çıktıklarında bitkiler arasına dalmadan önce kayda değer bir mesafe kat ederler. Gallinago medianın Yumurtası - (Toulouse Müzesi) Büyük su çulluğunun fosilleri Kuzey Carolina\'da bulunmuştur ve 4.465 My ±0.865 My öncesine aittir. Bu da bu kuşun belli bir noktada Atlantik Okyanusu\'nun diğer tarafına yerleştiğini göstermektedir.

Ağustos ayı başlarından itibaren Orta Asya üzerinden, merkezi ve güney-doğu Avrupa (özellikle Türkiye ve Kıbrıs) Ve Mısırın ıslak yüksek plato düzlükleri ile Etiyopya sulak alanlarına göç etmektedirler. Ekim ayına doğru da buralardan güney ve batı yağmurlarını izleyerek Sudan, Chad, Burkina Faso, Mali, Moritanya, Senegal, Sierra Leone, Liberya, Fildişi Sahilleri, Gana, Togo, Benin, Nijerya, Kamerun, Gabon, Kongo, Kongo Demokratik Cumhuriyeti, Kenya, Uganda, Ruanda, Burundi, Tanzanya, Malavi, Zambiya, Zimbabve, Mozambik, Güney Afrika, Angola ve Namibyaya göç etmektedirler. 19. yüzyıldan bu yana yoğun avcılık nedeni ile sayıları hızla azalan türler arasındadır. Mart Nisan ayından itibaren de Afrika genelinden kuzeye göçleri başlamaktadırlar. Genellikle 10 ve daha az sayıda gruplar halinde göç ederler.

Büyük su çulluklarının kuluçka alanları çok geniş bir coğrafyayı kaplamaktadır. Ama en büyük kuluçka alanı ve popülasyonu Rusya\'nın 95 ° doğusunda (150,000-250,000 erkek) tespit olunmuştur. Bunun yanında Beyaz Rusya (12,000-20,000 erkek) ve Norveç\'te (10,000-20,000 erişkin birey) saptanmıştır. Ayrıca, Polonya, Finlandiya, İsveç (1.800 erkek), Estonya (500-700 erkek), Letonya, Litvanya, Ukrayna ve Kazakistan. İskandinav ülkelerinde 13,000-25,000 arası erişkin bireyler sayılmıştır. Bütün dünyada Toplam 500,000-1,050,000 olarak tahmin edilmektedir. 2012 yılında ise Batı Sibirya ve Kuzey Doğu Avrupa\'da 15.000 ila 40.000, İskandinavya\'da 450,000 ile 1,000,000 arasında yaşıyor olması öngörülmüştür. Türler Doğu Avrupa ve Afrika kışlama aralığında avcılık başta olmak üzere habitat kaybı nedenlerle nüfusları hızlı bir düşüş yaşamakta.

Erkekleri günbatımı sırasında beslenme aralarında dik dururlar. Kuyruklarını açarak yelpaze gibi sallarlar. Su çulluğundan biraz daha büyüktür ancak daha heybetli görünürler, gagaları daha kısadır. Büyük Su çulluğunun gagası yiyecek aramak için son derece uygun bir yapıdadır. Bu işlemi yaparken uzun gagasını toprağa daldırıp bir dikiş makinası hızıyla bir aşağı bir yukarı hareket ettirerek larva ve kurtçukları süratli bir şekilde toplar. Yerden havalanırken çok süratli hareket eder ve zikzaklar çizer. Üreme sırasında erkek bireyler büyüleyici davranış gösterirler. Dişilerin dikkatini çekmek için kuyruklarını dikleştirir ve yana açarak görsel şölen sunarlar ve zıplayarak tur atarlar. Çiftleşme döneminde, alacakaranlıkta, türün erkek bireyleri göğüslerini çıkararak ve kuyruklarını yelpaze yaparak meydanda yer alırlar. Havaya dalış yaparlar ve kendilerini gösterirken çeşitli şakırtılar, çıtlamalar ve ıslık sesleri çıkarırlar. Bu kuşlar, hızlı ve durmaksızın uçabilme kapasiteleriyle dikkat çekerler. Araştırmalara göre minimum rüzgar yardımıyla 97 km/h (60 mph)’ye kadar çıkabilirler.

Büyük su çulluğunun dünya dillerindeki karşılığı aşağıdadır: Беларуская: Дупел · Беларуская (тарашкевіца): Дупель · Български: Голяма бекасина · Česky: Bekasina větší · Danimarkaca: Tredækker · Almanca: Doppelschnepfe · İngilizce: Great Snipe · Esperanto: Granda galinago · Fransızca: Bécassine double · ქართული: გოჭა (ფრინველი) · Lietuvių: Stulgys · Macarca: Nagy sárszalonka · Hollandaca: Poelsnip · 日本語: ヨーロッパジシギ · Norveççe(bokmål): Dobbeltbekkasin · Norsk (nynorsk): Dobbeltbekkasin · Lehce: Dubelt · Portekizce: Narceja-real · Fince: Heinäkurppa · İsveççe: Dubbelbeckasin ·

bibibip diye ard arda kesik sesler çıkarır.

BirdLife International (2006) Gallinago media. 2006 IUCN Red List of Threatened Species. IUCN 2006 Höglund, J., Kålås, J.A. and Løfaldli, L. (1990) Sexual dimorphism in the lekking great snipe. Ornis Scandinavica, 21 (1): 1 - 6. Höglund, J., Eriksson, M. and Lindell, L.E. (1990) Females of the lek-breeding great snipe, Gallinago media, prefer males with white tails. Animal Behaviour, 40 (1): 23 - 32. Sinclair, I. and Hockey, P. (2007) The Larger Illustrated Guide to the Birds of Southern Africa. Struik Publishers, Cape Town, South Africa. http://www.arkive.org/great-snipe/gallinago-media/