Orta boyutlarda, zayıf yapılı, uzun kanatlı ve uzun bacaklı baykuşlardır. Dikkat çekici derecede açık renklidirler. Yüzleri beyaz, göğüsleri, Batı Avrupa formlarında beyaz, Doğu Avrupa formlarında kızıl-kahverengidir. Üst tarafları değişken derecede, üzerine gri biber serpilmiş gibi bej-beyaz renklidir. Alt kısımları genellikle düz beyaz olmakla birlikte bazen siyah noktalar olabilir. Yüzleri kalp şeklinde, gözleri ve gagaları siyahtır ve ortada bir ‘V’ oluşturur. Bacakları sarımsı beyazdan kahverengiye değişen renklerde olabilir, incedirler ve çarpık dururlar. Dişi ve erkekler renk ve boyut olarak birbirlerine çok benzerler; ancak dişiler ve gençler, erkeklerden daha yoğun beneklere sahiptirler. Alçaktan, düzensiz ve oldukça hızlı kanat çırparak uçarlar, avlarının yerini tesbit edebilmek için uçmaya ara verirler, oldukları yerde döner ya da havada asılı kalırlar; uçarken parlak bej ve beyaz gözükürler. Dişi, boy uzunluğu: 34-40 cm; ağırlık: 570 gr; kanat açıklığı: 110 cm Erkek, boy uzunluğu: 32-38cm; ağırlık: 470gr; kanat açıklığı: 107 cm Peçeli baykuşlar, kısa ömürlü kuşlardandır. Doğadaki ortalama yaşam süresi 1-2 yıl olan bu kuşların, birçoğu yaşamlarının daha ilk yılında ölürler. Kuzey Amerika\'da doğal ortamında yaşadığı bilinen en yaşlı Peçeli baykuş 11.5 yaşında ve yine Hollanda\'da yaklaşık 18 yaşındaydı. İngiltere\'de kafeste yaşayan bir Peçeli baykuş, üremeyi bıraktığında tam 25 yaşındaydı!

Peçeli baykuşlar, neredeyse tüm habitatlarda bulunabilirler. Ancak ağaçlarla kaplı yerleşim yerlerinden çok, açık alanları, yaygın çalılık ve fundalıkların bulunduğu tarlaları, bahçeleri tercih ederler. Sık sık ağaç oyuklarındaki aydınlık deliklere tünerler; ancak mağaralara, kuyulara, harabelere ve kalın yaprakların arasına tünedikleri de olur. Çiftlik evlerinde kuşlar için konulmuş kutuları da sık sık ziyaret ederler.

Peçeli baykuşlar, kara kuşları arasında en geniş yayılım alanına sahip türlerden biridir. Antartika hariç bütün kıtalarda ve büyük adalarda, ve yine Tazmanya da dahil Avustralya\'nın tamamında bulunurlar. Britanya ve Avrupanın hemen hemen her yerinde ve Asya, Afrika ve Kuzey Amerika\'nın birçok yerinde yine bu türe rastlamak mümkündür. Güney Amerika\'da uygun otlaklarda, Galapagos\'un da dahil olduğu okyanusal adalarda da bulunurlar. 1958\'de Havaii\'ye de bu türden getirmişlerdir. Ülkemizde kayda geçmiş alanları: Ankara (Altınpark), Şanlıurfa (Ceylanpınar, Birecik), Osmaniye (Kırmıtlı), Adana (Seyhan kanalı, Tuzla gölü, Yumurtalık, Havaalanı), Mersin (Göksu deltası, Kazanlı), Diyarbakır (Dicle üni.), Samsun (Kızılırmak deltası-Cernek gölü), Niğde (Aladağlar), Muğla (Güllük deltası), Bursa (Ulubat gölü), İzmir (Gediz deltası, kuş cenneti, Şirince) Malatya (Karakaya barajı), Büyük menderes deltası, Hatay (Subaşı köyü), Sivas (Akıncılar), Giresu (Tirebolu)

Paçalı baykuşlar, küçük yer memelilerini avlama konusunda uzmanlaşmışlardır ve avlarının çoğunluğunu küçük kemirgenler oluşturur. Tarla fareleri (Microtus spp.) en önemli besin kaynaklarıdır. Bunun yanında Amerikan yersincapları, Altın hamsterlar (Mesocricetus auratus), çöl sıçanları, (Meriones tristrami) ve Gerbillus dasyurus ve kır fareleri de avları arasındadır. Bunların dışında yavru tavşanlar, yarasalar, kurbağalar, kertenkeleler, kuşlar ve böcekler de bu türün besinleri arasındadır. Daha çok otlaklarda bulunan avlarını yakalmak için, çit kazıkları gibi alçak yerlere tünerler.

Bu baykuşlar, yiyecek stolarına göre, yılın herhangi bir zamanında üreyebilirler. İyi geçen yıllarda, bir çiftin iki kez ürediği bile görülür. Kemirgenlerin istilası, bu türün çarpıcı bir şekilde sayılarını arttırmalarına neden olur. Kur esnasında, erkekler ağaçtaki yuvanın etrafında bir çember oluştururlar ve takırtılardan ve kısa çığlıklardan oluşan sesler çıkartırlar. Bu türün büyük çoğunluğu yerden 20m yükseklikteki ağaç oyuklarında yuva yaparlar. 2 günlük aralıkla 3-6 yumurta bırakırlar (nadiren12 yumurta) yumurta uzunluğu: 38-46mm; genişliği: 30-35mm; kuluçka süresi: 30-35 gün. Baştan aşağı beyazla kaplı civcivler ilk 2 hafta kuluçkada tuttulurlar ve 50-55 gün içinde tüylenirler. Daha sonra, avlanma becerilerini geliştirmek için bir hafta daha yuva civarında kalan yavrular, hızlı bir şekilde yuvadan ayrılmaya başlarlar. Gençler 10 ay içinde üreyecek olgunluğa erişirler.

Genellikle gün batımı ve gündoğumu alaca karanlıkta ortaya çıkan bu tür, gececil olarak nitelendirilir. Ara sıra, günboyu uçtuğu da görülür. Uçuşu sessiz ve süzülmelerle kesilen kanat vuruşları şeklindedir.

Yüzyıllardır çiftliklerdeki ahır (barn) çatılarına ve kilise kulelerine yuva yapan bu baykuşlar insanlarla çok yakın temasta olmuşlardır. Daha çok \"Barn(ahır) owl\" (Tyto alba) diye anılan bu türe; Monkey-faced Owl (maymun yüzlü baykuş), Ghost Owl (hayalet baykuş), Church Owl (kilise baykuşu), White owl (beyaz baykuş), Golden owl (altın renkli baykuş) veya Death Owl (ölü baykuş) da denir. Tür ismindeki \"alba\" sözcüğü beyaz rengine atfen kullanılmıştır. Ülkemizde ise yüzlerinin peçe gibi görünmesinden dolayı bu adı almışlardır. Genel baykuş adları; Kazım Çapacı altın baş, altun baş, baguş, buva, cıvak, con kuşu, conk kuşu, cönk kuşu, cunk kuşu, çirona, çön kuşu, deöletli, dık mavuk, dikguluk, dot, dölehli, döleli, dövlet guşu, dövletli, duguk, dukdugan, gılın kuş, gonguluk, gökçe pilav, guggu, guggu mavak, gug guş, gugu mavık, gugu mavuk (Antalya), gulu guş, gulu guşu, gügük, hachacık, hacı murat, hahor, hahore, hayırlı kuş, hohora (Rize), hohore, hohori, hu kuşu, hullu kuşu, huma kuşu, hümmatun, hüpbük kuş, ibuk, kanguluk, kavalak, kılın, kokumak, korov, kor yapalak, körbağa kuş, kör kuş, körüğü, körüvü, kuğuruk, kuku, kulu kulu, kulukuluk, kuvalak, mal kadın, manguk, mavuk kuşu, mididin, murat kuşu, muradcık, muratçık. Öğü, ören kuşu, pılavıcık, poğuç, puğu, uğ kuş, uğu kuşu, u kuşu, ulu kuş, vekvekviyan, vikvik viyan, yapalak, yalpak

Peçeli baykuşlar nadiren öterler. Olağan ötüşü, törpü gıcırdamasına benzer bir çığlık şeklindedir. Yuvadaki erkek bireyin kur ötüşü, tekrarlardan oluşan keskin ve heyecanlı bir sestir. Yuvaya dönüş yapan ergin bireyler, alçak bir tonda, kurbağa vıraklamasına benzer bir ses çıkarabilirler. Sesleri boğuk, cırtlak, tiz ve çığlıksıdır. Tüneklerinde veya yuvalarında, beklenmedik bir şeyle karşılaştıklarında, yılan gibi ıslık sesi çıkarırlar ya da genelde gagalarıyla yaptıkları sanılan; halbuki dillerini tıklatarak çıkardıkları diş gıcırtısına benzer sesler çıkartırlar.

http://med.ege.edu.tr/~capaci/peceli.htm http://www.worldbirds.org/v3/turkey.php http://www.owlpages.com/ Collins, Bird Guide