B: 13 cm. Sarı mukallite çok benzer, ancak daha kısa kanatlıdır ve el teleklerinin uzantısı kın teleklerinin yarısı kadardır. Bunun yanında daha kirli kahverengimsi (daha soluk zeytin yeşili) üst tarafı, kanat panelinin olmaması veya belirsiz olması, kahverengi bacakları ve daha yuvarlak başıyla ayrılır. Alt tarafında sarı bulunmayan şarkıcı mukalltiler olabilir, bunlar ak mukallite çok benzer, ondan daha kısa gagası, daha dik alnı, kanat panelinin olmaması ve kuyruk dış teleklerinde beyaz kenarın olmamasıyla ayrılır.

Tıpkı Sarı Mukallit gibi eski ve yaprak döken ormanların açıklıkları, dere boyları, bahçeler ve parklarda yaşar. İsviçre\'de 800 m ve Kuzeybatı Afrika\'da 1700 m yükseklikte üremesine karşın, ortalama yükseklikteki orman ve orman açıklıklarnın tipik kuşudur.

Batı Palearktik\'in batısında gözlenen bir türdür. Batı Akdeniz\'de Sarı Mukallit\'in yerini alır. Bununla birlikte 1930\'lu yıllardan sonra Avrupa\'nın kuzeyine doğru yayıldığı gözlenmiştir. Şarkıcı Mukallit Türkiye\'de rastlantısal konuktur. Türkiye\'den tek kaydı vardır. İlk senesindeki bir birey Çanakkale-Kavakta halkalanmıştır (25 Temmuz 1973).

Başlıca besinini erişkin böcek ve larvaları oluşturmaktadır. Göç döneminde meyvelerle de beslenirler. Diğer Hippolais türleri gibi hareketli olup, dinlenmeden beslenirler.

Üreme sezonunda genellikle sadece bir kez kuluçkaya yatarlar. Yuvalarını alçak ağaç ve çalıların çatal biçimindeki gövde ve dalları üzerine oturturlar. Yuvanın yerden yüksekliği 0,3-5,5 metre arasında değişebilmektedir. Yuva derin bir kupa şeklinde olup, aşağıya doğru sivrilir. Yuvayı sağlamlaştırmak için bitki sapları ve yaprakları kullanırlar. Yuvanın içini örümcek ağı, kıl, bitki kökleri ve bazen de tüy gibi yumuşak malzemelerle kaplarlar.

Göçmen bir tür olup, Batı Palearktik populasyonu Afrika’nın batısında kışlamaktadır.

Son yıllarda sayısının arttığı tahmin edilmektedir. Batı Palearktik’te gözlendiği ülkelerdeki tahmini populasyonu İspanya’da 700.000-1.500.000 çift, Portekiz’de 100.000-1.000.000 çift (1978-1984 arasında yapılan çalışmalara dayanarak), İtalya’da 50.000-150.000 çift (1983-1995 arasında yapılan çalışmalara dayanarak), Fransa’da en az 100.000 çift, Hırvatistan’da 3.000-5.000, Slovenya’da 1.000-2.000 çift, İsviçre’de 300-350 çift (1985-1993 arasında yapılan çalışmalara dayanarak), Almanya’da yaklaşık 100 çift, Belçika’da 50 çift (1984’de yapılan çalışmalara dayanarak), Lüksemburg’ta 10-20 çift olarak tahmin edilmektedir. Bununla birlikte Tunus ve Fas’ta da nadir olarak gözlenebilmektedir (Birds of Western Palearctic, BWP on CD-ROM: Oxford University Press).

Üreme dönemi dışında genellikle yalnız dolaşırlar. Kışlama alanlarında, düzenli ötüşleriyle alan savunma davranışı gösterirler. Tek eşli oldukları düşünülmektedir. Yalnız dişiler kuluçkaya yatsa da, her iki ebeveyn de gençleri besler. Grup halinde üreme eğilimi gösterseler de, çiftler aralarında kullanılmayan, eşit mesafeler bırakmayı ihmal etmezler. Erkekler üreme döneminde genellikle açık bir tünek, ağaç ya da çalının tepesinden öttükleri gibi bazen gizlendikleri yerden de ötebilirler. Üreme döneminin başında, erkekler üreme alanlarına varır varmaz ötmeye başlarlar. Ötüşleri uzun ve devamlı olup, genellikle günün erken saatlerinde ve güneşin batışından hemen önce duyulur. Durgun havalarda, gün ortasında bile ötebilen birkaç ötücü kuştan biridir. Üreme başladığında ise ötüşlerde belirgin bir azalma olur.

Ülkemizde yaygın bir kuş olmadığı için yerel ismi olmadığı düşünülmektedir.

Ötüşü hızlı, berrak, melodik ve taklitlidir. Serçeye benzer \"cik\"lemeler ve sarı mukallide benzer \"huuiiit\" sesi duyulabilir. Sesi geveze bir \'tçret-tret\' ve yumuşak bir \'çet\'.

Heinzel H., Fitter R., Parslow J., Türkiye ve Avrupa\'nın Kuşları, 1995 Birds of Western Palearctic, BWP on CD-ROM: Oxford University Press Türkiye ve Ortadoğu’nun Kuşları